Wij van wc-eend - Marcel Levi
3 reactiesStelt u zich eens voor dat een groot internationaal farmaceutisch bedrijf een Nederlands ziekenhuis opkoopt. Vanaf dat moment mogen in dat ziekenhuis bij voorkeur alleen nog maar de door de betreffende farmaceutische firma geproduceerde antibiotica, bloeddrukverlagers en pijnstillers worden voorgeschreven, ongeacht of dat voor de patiënten het beste is of voor de samenleving het goedkoopste. Het is niet zo waarschijnlijk dat onze maatschappij dit zou accepteren. Vette schandaalsprekende krantenkoppen zouden gepaard gaan met knetterende tweets, gevolgd door onvermijdelijke Kamervragen aan de minister. Patiënten zouden het ziekenhuis mijden. De
inspectie zou worden gesommeerd onmiddellijk een onderzoek te starten. Ik geloof ook niet dat we dit als artsen zouden pikken en Medisch Contact zou verontwaardigde commentaren publiceren.
Een dergelijke transactie vanuit de farmaceutische industrie is bij mijn weten ook niet te verwachten. Echter, als het om de medische hulpmiddelenindustrie gaat is dit in de Nederlandse gezondheidszorg inmiddels de normaalste zaak van de wereld. In de dialysewereld zijn diverse hemodialysecentra toenemend in handen van grote bedrijven die dialysemachines, spoelsystemen, zakken met dialysaat en disposables produceren. De firma B.Braun is inmiddels in het bezit van diverse dialysecentra van Kerkrade tot Woerden en ambieert tientallen van deze klinieken in Nederland over te nemen. Concurrent en dialysefabrikant Fresenius blijft niet achter en heeft verleden jaar de dialyse van het ziekenhuis in Beverwijk opgekocht en ook producent Baxter heeft grote plannen. Daarnaast werd in de afgelopen maanden enthousiast gerapporteerd dat Medtronic, een van de grootste medisch-technologische bedrijven ter wereld, en producent van insulinepompjes, sensors en andere diabeteshulpmiddelen,
het diabetescentrum Diabeter, waar circa 1500 kinderen en jongvolwassenen met diabetes mellitus type 1 worden behandeld, heeft overgenomen. In het nieuwsbericht op de website wordt gesproken over ‘het aangaan van een partnership’ tussen het behandelcentrum en Medtronic, terwijl het in werkelijkheid gewoon een volledige overname is.
Natuurlijk zullen de betrokkenen van een dergelijk opgekocht centrum onmiddellijk aangeven dat de medewerkers en patiënten volledige vrijheid hebben bij de keuze van medische hulpmiddelen. Maar is dat niet een tikje naïef? In de eerder genoemde dialysecentra wordt echt niemand gedialyseerd met machines en materialen anders dan die van de eigenaar. Fabrikanten van medische hulpmiddelen willen gewoon zoveel mogelijk van hun producten verkopen en tegen de hoogste prijs. Daar is ook niets op tegen, maar er moet natuurlijk geen merkwaardige vermenging van rollen plaatsvinden. Er zijn altijd wel argumenten te verzinnen waarom toevallig de spulletjes van de eigenaar gekozen moeten worden, want wij van wc-eend weten nu eenmaal hoe het zit. Het is verbazingwekkend dat artsenorganisaties en toezichthouders onberoerd blijven over deze situatie. En waar blijft de reactie van de Nierstichting of de Diabetesvereniging Nederland over deze opvallende acties die veel van de patiënten die zij vertegenwoordigen raken?
Commercie in de gezondheidszorg was al een bizar concept, maar nu zijn de verkoopadviseur en de verkoper plotseling ook nog eens dezelfde persoon geworden. Dat kan voor de klant nooit veel goeds betekenen. Er zullen vast partijen zijn die profiteren van deze overnames, maar ik kan me niet voorstellen dat patiënten hier ook maar iets beter van worden.
Marcel Levi
Tom Oostrom
directeur Nierstichting, Bussum
Marcel Levi spreekt zijn zorgen uit over het toenemend aantal dialysecentra dat in handen komt van de dialyse-industrie waardoor centra bij de aanschaf van dialyseapparatuur en disposables gedwongen zouden moeten winkelen bij hun eigenaren.
Dialyse... viel jarenlang onder de Wet Ziekenhuis Voorzieningen (WZV). Vanaf 2002 is dialyse vergunningsvrij verklaard. Naast de voordelen van uittreding waren diverse adviesorganen bezorgd over de kwaliteit en de kosten van vrije dialyse. Het kwaliteitsvraagstuk is actief opgepakt door onder meer de Nierstichting en het voormalige Hans Mak Instituut, thans Nefrovisie. De zorgen over een verwachte kostenstijging zijn bewaarheid. Het aantal dialysecentra is sinds de uittreding meer dan verdubbeld en heeft geleid tot een forse kostenstijging. Het aantal dialysepatiënten is in de afgelopen 10 jaar maar met 30 procent toegenomen. Daarnaast is een aantal dialysecentra in handen gekomen van de dialyse-industrie, hoewel nog altijd een betrekkelijk klein deel vergeleken met buurland Duitsland. Toch volgt de Nierstichting de ontwikkelingen in de dialysezorg kritisch. Van patiënten horen wij dat er lege dialysestoelen zijn en dat wijst op overcapaciteit. En van dialysecentra horen wij dat het lastig is om aan de productieafspraken te voldoen die in de meerjarige contracten met de dialyse-industrie zijn afgesproken. Er kunnen dus financiële prikkels zijn om dialysestoelen gevuld te houden en patiënten in het centrum te dialyseren, terwijl die wellicht meer baat hebben bij buikspoeling, thuisdialyse of een transplantatie. Deze ongewenste prikkels kunnen zich in alle dialysecentra voordoen.
Marcel Levi maakt zich zorgen over de keuzevrijheid van medische hupmiddelen in dialysecentra die worden gerund door de dialyse industrie. Wij kunnen dit niet veranderen. Wij maken ons sterk voor de keuzevrijheid van álle nierpatiënten in álle dialysecentra. Daarom ondersteunen wij samen met de Nierpatiëntenvereniging nierpatiënten bij het maken van een weloverwogen keuze voor de behandeling die bij hun leven past.
Jan Kremer
gynaecoloog, Nijmegen
Levi heeft een punt. Als verkoopadviseur en verkoper dezelfde persoon zijn, kan dat voor de klant nooit veel goeds betekenen.
Weliswaar op een andere en minder intensieve wijze gebeurt dat eigenlijk ook in ziekenhuizen. Patiënten krijgen een advies ...voor wel of niet behandelen en de adviseur en/of z'n organisatie heeft baat bij die behandeling.
Zo blijken mannen met slecht zaad door een microdeletie, vaker te kiezen voor ICSI ipv KID, indien die kliniek ICSI in haar programma heeft. En ook vaker voor KID te kiezen indien die kliniek KID in haar programma heeft. (1).
Inderdaad, wij van WC eeend......
1.Reproductive decisions of men with microdeletions of the Y chromosome: the role of genetic counselling.
Nap AW, Van Golde RJ, Tuerlings JH, De Sutter P, Pieters MH, Giltay JC, Kastrop PM, Braat DD, Kremer JA.
Hum Reprod. 1999 Aug;14(8):2166-9.
W. van der Pol
ziekenhuisapotheker en counselor, Delft
Laat ik ook maar eens een (st)eentje aan deze discussie bijdragen. Ik ken de bewegingen van de industrie. Ze liggen op snelheid momenteel. En beroepsorganisaties reageren veel te traag en kijken het aan, inderdaad. Ik zelf denk de ene dag:"Ach, het z...al zo'n vaart niet lopen" of "Goed geld voor een gedegen wetenschappelijk onderzoek", maar de andere dag denk ik anders:"Stel dat ze ruzie krijgen", of "De goede dokters en apothekers lopen het eerste weg, als het hun benauwd". Mijn eigen conclusie is: ik zou een andere organisatie opzoeken. Maar weet je, dan vragen ze bij de sollicitatie: "Waarom bent er weggegaan?" Zou mijn antwoord:"ik vond het klimaat van verstrengeling te benauwend" voldoende krachtig overkomen bij de solliciatiecommissie? Ik weet het niet. Hoewel ik gloeiend tegen ben dat ABN-AMRO naar de beurs gaat, overweeg ik toch om aandelen te kopen.
Kortom, ik weet wat Levi zegt, maar ik weet niet wat Levi doet of zou doen.