Managementadviseur ziekenhuis in Mongolië - Vermoeide specialisten
Plaats een reactieDe Mongoolse samenleving wordt gedomineerd door vrouwen, althans tot vlak onder de top van overheid en bedrijfsleven. Van de meisjes gaat 70 procent naar een 'universiteit' waarvan er alleen al in de hoofdstad Ulaanbaatar tweehonderd zijn. Van de jongens studeert 30 procent. De vrouwen hebben daardoor zo’n grote voorsprong dat er inmiddels twee mannenverenigingen zijn die mannenrechten nastreven.
In het ziekenhuis waar ik werk is het niet anders: driekwart van de medisch specialisten is vrouw. Allen werken fulltime. Het beginsalaris is ongeveer 60 euro per maand. Dat kan oplopen, afhankelijk van ervaring en van nachtdienst doen, tot ruim 100 euro.
Na de zesjarige opleiding tot basisarts is er een beperkte opleiding tot specialist. Een neuroloog vertelde mij dat zij, samen met twintig anderen in hetzelfde ziekenhuis, recentelijk een jaar over haar specialisatie heeft gedaan. Een KNO-arts had een gelijksoortig verhaal. Veel hangt dus af van de oudere collega’s met meer ervaring. Want zij krijgen wel een volledig scala aan ernstige ziekten te zien. Zo zijn er vier tuberculoseartsen die hun handen vol hebben. Infectieziekten als hepatitis en brucellose zijn aan de orde van de dag. En een hepatitisepidemie van zo'n vijftien jaar geleden levert nu veel patiënten met levercirrose en de bijbehorende bloedingen uit varices in de oesofagus.
Een van de grootste problemen die hier spelen, is om specialisten naar ons ziekenhuis in Choibalsan te halen en ze daar te houden. De stad ligt in een uithoek van het land en is erg arm. De levensverwachting is er lager dan elders in Mongolië. Veel artsen trekken naar de hoofdstad omdat hun kinderen daar studeren en ze daar net iets meer kunnen verdienen. Voor ‘mijn’ ziekenhuis betekent dit dat er vijftien vacatures voor specialisten zijn op een totaal van 65 die er werken. Bij diverse klinische vakken staan banen open. Maar ook in de ondersteunende gebieden zijn grote leemten. Een apotheker en een klinisch chemicus zijn er bijvoorbeeld niet. Terwijl er toch genoeg artsen in het land zijn: een kleine 7000, wat neerkomt op 27 per 10.000 inwoners. Ik laat me vertellen dat dit veel is. Maar ja, ik ken een arts die een paar jaar als bouwvakker in Korea heeft gewerkt omdat hij daar zo veel kon verdienen. Taxichauffeur schijnt ook een geliefd vak te zijn.
Op mijn lijstje staat het ontwikkelen van een beleid om artsen aan het ziekenhuis te binden. Dat wordt een korte notitie. Financieel is er niets mogelijk ondanks de pleidooien om artsen op het platteland beter te betalen dan in de stad. De regering bepaalt de salarissen, net als tijdens de communistische overheersing en net als in Nederland.
Het gevolg van al die vacatures is dat er hard moet worden gewerkt. De (zeer jonge) oogarts vertelde me dat zij met twintig patiënten per spreekuur optimaal kan werken, maar ze krijgt er zestig. Ook verschillende andere artsen noemen als topvijf van hun problemen het teveel aan patiënten. Daar komt nog bij dat ze soms bij nacht en ontij met de jeep, die als ambulance dienstdoet, het land intrekken voor een ernstig zieke patiënt. Een paar honderd kilometer rijden over de steppen, zonder verharde wegen, in een auto van Russische makelij - daar rust je niet van uit.
Ik moet dan ook vaak denken aan het commentaar van een van de specialisten op mijn frisse plannen: ‘We hebben het druk, krijgen slecht betaald en zijn moe.’ Daar zal ik bij mijn werk flink rekening mee moeten houden.
Maarten Stoffels, arts n.p., managementadviseur ziekenhuis in Choibalsan, Mongolië, als ontwikkelingswerker uitgezonden door VSO
- Er zijn nog geen reacties
