Door zijn hoeven gezakt

‘Bouncer, ik zie een konijntje!’, zeg ik. Bouncer rent weg! Als een speer. Ik weet dat hij nooit en te nimmer een konijn zal pakken. Wat wil je: een behendig, slank, gespierd konijn versus een iets te dikke, lompe, bijna 50 kilo wegende berner sennen met zijn fysieke beperkingen.

Een klein jaar geleden was Bouncer ruim 3 jaar. Hij kampte met elleboogdysplasie en heupdysplasie. Hij had al diverse ingrepen ondergaan bij onze dierenarts (wat lijkt me dat een mooi vak!).

Als hij toen een konijn zag, zakte hij amechtig door zijn voorpoten. En door zijn achterpoten. Bouncer was van een levendige jonge hond veranderd in een chagrijnige, kort aangebonden senior.

Zijn koppie wilde nog wel. Maar: dat lijf van hem..... Bouncer stond eerst op een dieet en NSAID’s. Later op cox-2-remmers. Tot slot kwam de Cortaphen uit de kast. Daarvan werd de dosis nog eens verhoogd. En nog eens, tot boven de maximale dagdosis. Maar helaas: Bouncer wilde wel, maar kon niet meer. Mijn echtgenote en ik waren in ons hoofd bezig met het veel te vroege afscheid van een trouwe berner. Ruim drie jaar en al versleten!

Ik vervloekte de fokkers, en vooral mezelf. Bouncer was een herplaatser, afkomstig van bazen die hem op de Vogeltjesmarkt in Antwerpen hadden gekocht. Tja, wat wil je.

Onze (fantastische) dierenarts had al vaker gezegd: ‘meer kan ik niet doen’. Die woorden dreunden na in mijn hoofd, toen ik Bouncer door zijn hoeven zag zakken terwijl hij een konijn achterna probeerde te gaan. ‘Ik moet wat doen’, dacht ik. Mijn boerenverstand vermengde zich met mijn medische achtergrond en mijn bezorgdheid . Het leidde tot een bijzondere, wetenschappelijk absoluut niet verantwoorde behandeling.

Ik had nog 20 tabletjes doxycycline 100 mg liggen. Die zouden goed hun werk kunnen doen in geval van een vermeende ziekte van Lyme.

Daarnaast had ik tramadol in mijn dokterstas. Ik dacht dat tramadol wel te combineren was met meloxicam (zoals cortaphen ook een diergeneeskundig product was). Een receptje meloxicam was zo geregeld met de bevriende apotheek. ‘De dood of de gladiolen’, dacht ik.

Een wonderlijke, irrationele en door bezorgdheid ingegeven behandeling volgde. Ondanks dat herstelde Bouncer wonderbaarlijk. Waren het de antibiotica? Was het de combinatie tramadol en meloxicam? Het natuurlijke beloop? In ieder geval zakte Bouncer steeds minder door zijn hoeven. Hij werd weer de oude, ondeugende viervoeter, met zijn malle streken.

Hij herstelde en toont zich weer een ware roedelleider. Zijn drie vrouwelijke soortgenoten lijken erg onder de indruk van hem, en ze zien hem niet meer door zijn hoeven zakken.

‘Bouncer, een konijntje!’ heeft tegenwoordig een hele andere lading. Hij gaat inderdaad als een speer, hoewel hij nooit en te nimmer een konijn zal vangen. Maar: wij hebben minstens twee maal zoveel plezier als een jaar geleden.

Edward Kriek, huisarts

• Alle lezersbijdragen Dierenspecial