Nacht

Halfvier. Ik loop over de donkere gangen van het ziekenhuis. Klikklak, tikken mijn hakken, echoend over de tegels bij de hoofdingang. Noot aan mezelf: geen hakken aandoen tijdens je nachtdienst.

Op de SEH liggen nog een meisje met een alcoholintoxicatie, een verdenking appendicitis, een ‘pijn in flank rechts’ en een ‘voelt zich alsof hij een spook is’. Voor die laatste is de psychiatrie toch maar even in huis gekomen. Niets meer voor ons. Na de helverlichte spoed, waar witte jassen en pakken in- en uitlopen, waar de geur van verse tosti’s en niet zo verse koffie door de kamer drijft en waar de geluiden uiteenlopen van een geschreeuwd ‘heb je die man op kamer 7 nou al naar huis gestuurd?’ tot een zachtjes kermen en het geluid van iemand die aan het braken is, is het ziekenhuis plots opvallend stil en leeg.

In de gangen brandt gedempt tl-licht, door de ramen zie ik de verpleegposten van de mdl, de chirurgie en de kindergeneeskunde oplichten, de rest van de afdelingen is donker.
Het heeft iets speciaals, een ziekenhuis bij nacht. Nostalgisch bijna, maar tegelijk ook wat luguber. Terwijl hier beneden een kalme stilte heerst, ligt boven op de vijfde misschien wel die mijnheer van 87 met longkanker respiratoir insufficiënt te raken, racet men naar de ok’s met een hoogzwangere vrouw met een solutio placentae of komt er op de spoed met gillende sirenes een ambulance met een reanimatie binnen. En dat alles zonder dat je er enige weet van hebt. Ik loop door.

Niets meer voor ons. Tijd om te gaan slapen. Ik pak de sleutel van de piketkamer uit mijn zak en duw zachtjes de deur open.
Eigenlijk nooit over nagedacht wat toch dat woord piket betekent. Wikipedia zegt: een paaltje, een kaartspel, een schaker uit Leiden of, als laatste, iemand die een nooddienst draait. Aha, weer wat geleerd.
In het geïmproviseerde huiskamertje staan twee banken, een tv en een schemerlamp van Ikea.
Na de drukte van de spoed ziet het er heerlijk huiselijk uit. Ik loop naar kamer 5, steek de sleutel in het slot en knip het licht aan. Het eenpersoonsbed is strak opgemaakt, op tafel ligt een stapel gestreken handdoeken en de witte badkamertegeltjes glanzen me tegemoet.
Het enige wat ontbreekt is de roomservice. En het bordje ne pas déranger, bitte nicht stören, please do not disturb, want laat dat storen nu net de reden zijn dat ik vannacht niet gewoon thuis in mijn eigen bed lig te slapen. Ik leg mijn pieper naast mijn bed. Pak hem dan op en controleer of hij aan staat. Leg hem weer neer en doe mijn ogen dicht. Pak weer mijn pieper en bekijk hoeveel batterij er nog op zit, terwijl ik me afvraag wat ik eigenlijk zou moeten doen als de batterij op is. De batterij is niet op. Eigenlijk zou ik mezelf even willen bellen om te controleren of hij het wel doet. Maar waarom zou hij het niet doen? Ik doe weer mijn ogen dicht. Niet dat er doden zullen vallen als ik als co mijn sein niet opneem trouwens. Toch slaap ik niet lekker.

Als ik wakker schrik, schijnt er licht door de gordijnen naar binnen. Ik kijk op mijn telefoon. Kwart over zeven. Ik pak mijn pieper op. Niet gebeld. Of niets gehoord? Ik ga maar uit van het eerste. Na de overdracht – nee, inderdaad niets meer gebeurd – loop ik, mijn witte jas in mijn kluis gesmeten, naar de hoofdingang.

Op de gang een moeder in rolstoel met haar kersverse baby op schoot, een bed met daarin een man in oranje ok-hemd, een opa en oma en een kleinzoon die een ballon met ‘get well soon’ vasthoudt. Nieuwe dag, nieuwe mensen, nieuwe patiënten, nieuwe artsen. En nieuwe coassistenten. Ik ga naar huis.

Mara Simons (pseudoniem) is coassistent