Handen op de rug
Plaats een reactie«« Lezersbijdragen | Baas en assistent
‘Mulder’, bromt een slaperige stem. Ik hou het kort: ‘Primigravida, AD38+4, meconiumhoudend vruchtwater, goed CTG, ruim 1 uur aan het persen en hoofd voorbij H3, maar er zit geen schot meer in. Ik denk aan een vacuümextractie.’
‘Ik kom eraan’, klinkt het met een zucht.
Een klein kwartier later komt hij aansloffen. Slaap in de ogen, maar indrukwekkend als altijd: handen als kolenscheppen en vrijwel kaal. Hij is een man van weinig woorden en geeft dingen niet graag uit handen.
Ik bespreek het beloop, toon het CTG en samen betreden we de verloskamer. Ik reik handschoenen aan, maar hij knikt bemoedigend: ‘Ga je gang.’ Even kijk ik hem aarzelend aan. Weet hij wel dat ik dit nog nooit heb gedaan? Ik werk hier nu zeven maanden als anios en ken de procedure, maar deed het nog nooit zelf. Ik laat me niet kennen en leg uit wat ik ga doen. Voorzichtig plaats ik het cupje. ‘Pomp op 0,8’, instrueer ik de verpleegkundige. Op de wee zet ik me schrap en trek uit volle macht aan het handvat, ik voel het hoofdje volgen. ‘Niet wrikken maar trekken’, souffleert Mulder streng. Ik maak me klaar voor de episiotomie. De volgende wee begint, ik zet een ferme epi en trek weer. Soepel ontwikkel ik de schouders en met een zucht leg ik een huilende baby op moeders buik.
‘Je kunt het verder wel alleen?’, vraagt Mulder terwijl hij aanstalten maakt om weg te lopen. Bedremmeld kijk ik de indrukwekkende wond.
‘U helpt toch wel bij het hechten?’, zeg ik met paniek in mijn stem.
‘Dat heb je toch zelf gedaan?’, antwoordt hij met pretoogjes. Even denk ik dat hij gaat, maar hij blijft geduldig staan. Terwijl hij de ouders feliciteert, ben ik met naald en draad in de weer. Zweet parelt op mijn voorhoofd bij de laatste hechting. Mulder werpt een blik over mijn schouder en beent weg. Zijn handen nog altijd op de rug.
V.L. Winia, aios anesthesiologie
«« Lezersbijdragen | Baas en assistent
- Er zijn nog geen reacties
