Mijn depressieve patiënt

Een patiënte van mij is depressief. Niet een beetje, maar flink. Het beïnvloedt haar functioneren enorm. Ze is huisvrouw en moeder van vier kinderen; haar jongste kind is twee en de oudste is acht. Door haar ziekte is het gezinsleven sterk ontwricht. En dan heb ik het nog niet eens over haar lijdensdruk.

Ik heb geprobeerd haar snel geplaatst te krijgen in de ter zake doende psychiatrie, hetzij in het ziekenhuis hetzij in het circuit. Ik kreeg te horen dat ze een oproep zou krijgen en wel zo snel mogelijk. Ettelijke malen heb ik nadien nog gebeld, omdat er maar niets gebeurde. Nee, mevrouw stond op de lijst, maar anderen vereisten meer spoed. Ze was toch niet suïcidaal?

Neen, inderdaad, dat was ze niet. Zelfs daarvoor had ze de energie niet. Dit sleepte zich drie maanden voort.

Inmiddels kon haar echtgenoot de zaken niet meer aan, de thuissituatie begon op de klippen te lopen en zijn werk begon er ernstig onder te lijden. Hij meldde zich ziek. De bedrijfsarts bemoeide zich er terecht mee en regelde voor meneer binnen drie dagen een intake bij de instelling waar ik mijn patiënte nu al drie maanden probeerde kwijt te raken. Er bleek een afspraak te zijn dat de werknemers die werden ingestuurd door deze arbodienst altijd binnen drie dagen zouden worden gezien. Mogelijk was de afspraak zelfs een contract.

Nu zit de echtgenoot van een inmiddels ernstig depressieve vrouw bij de psycholoog of de psychiater, waar ik deze vrouw zelf graag had willen zien zitten, zodat het probleem van de echtgenoot nooit zou zijn opgetreden.

En volgens de instelling gaat het niet ten koste van de reguliere patiënten dat klanten van deze arbodienst met zeer grote voorrang worden gezien. Maak dat de kat wijs!