De Titanic van de sociale zekerheid

Voor de moed van collega Algra wil ik mijn respect en waardering uitspreken. Hij steekt namelijk zijn nek uit, terwijl veel van de punten die hij in zijn artikel ‘De Titanic van de sociale zekerheid’ (MC 45/2003: 1737) bespreekt mijns inziens hout snijden. Op één punt deel ik zijn mening niet: ‘De behandelend arts geeft expliciet advies over de belastbaarheid van de patiënt en de bedrijfsarts vertaalt dit advies naar de concrete werksituatie en de belasting van de betrokken medewerker’.

Zoals we weten, wordt de belastbaarheid van een mens niet louter bepaald door het al of niet naar behoren functioneren van een verzameling organen. In aansluiting op de WHO-definitie van gezondheid, wordt de belastbaarheid van een mens onder andere bepaald door omgevingsfactoren, zoals privé-omstandigheden en life events, door factoren die samenhangen met de persoon, bijvoorbeeld het al of niet naar behoren functioneren van diens organen, diens conditie, psychisch welbevinden, competenties, coping, en door factoren die samenhangen met het werk en de organisatie waarin hij werkt, zoals arbeidsomstandigheden en arbeidsvoorwaarden, en met name door de interactie tussen deze factoren. 

Juist deze brede scoop op belastbaarheid c.q. het gezondheidsbegrip is het werkterrein en kennisdomein van bedrijfs- en verzekeringsartsen.

De winst voor onze cliënten, werkgevers en andere partijen die betrokken zijn bij verzuim, het voorkomen van verzuim en reïntegratie, zit in de koppeling van de specifieke expertise van behandelend artsen met die van bedrijfs- en verzekeringsartsen en niet, zo dit al mogelijk is, in het herverkavelen van kennis omtrent belastbaarheid, zoals Algra dat voorstelt.

Amstelveen, november 2003

A.W.A. Elemans, verzekeringsarts in opleiding