Eerste hulp op blote voeten

Jaren geleden was ik met mijn gezin en het gezin van mijn zwager op zomervakantie in Zuid-Frankrijk. We hadden een oud huis gehuurd even buiten La Garde en ons strandje was in Le Pradet. Daar gingen we vaak vroeg heen, om rond lunchtijd naar ons koele huis terug te keren.

Op één van die dagen reden we aan de rand van La Garde een viersprong op en zagen we vlak voor ons opeens een lichaam door de lucht vliegen. Het was een jongeman die van een bergweg omlaag was komen brommen en met volle snelheid frontaal tegen zo’n driewielvrachtwagentje was aangebotst. Roerloos bleef hij liggen waar hij was neergekomen.

Wij waren de enige getuigen, afgezien van de chauffeur van het vrachtwagentje, die met bebloede kop door zijn kapotte voorruit ietwat wazig naar mij zat te staren. Er naartoe dus, want het leek allemaal niet zo best. De grond was bezaaid met glasscherven en aangezien ik op blote voeten in de auto was gestapt, werd ik ter plekke tot fakir verheven. De reanimatie verliep nogal geïmproviseerd. Mijn vrouw wist uit mijn verloskoffer een uitzuigslangetje voor pasgeborenen op te diepen, zodat ik de ergste troep uit zijn keel kon verwijderen. Maar ondanks alle hectiek moet ik toch iets goeds hebben gedaan, want de jongeman begon na enige tijd weer tekenen van leven te vertonen.

Tot mijn vreugde verscheen vervolgens een ambulance, zo’n ouderwetse hoge Citroën, en nadat ik met het ambulancepersoneel de hoognodige informatie hadden uitgewisseld (zij in het Frans en ik in het Engels), ging ieder zijns weegs. Ondanks alle glas bleek ik geen enkel wondje aan mijn voeten te hebben.

Drie dagen later, mijn zwager en ik zaten buiten aan de koffie, kwamen opeens twee mannen het paadje op zwoegen met een grote mandfles wijn tussen hen in. Het waren de oom en neef van het slachtoffer die ons hadden opgespoord – hóe is voor ons tot op de dag van vandaag een raadsel – en die mij namens de ouders kwamen bedanken. De jongeman was per helikopter naar Marseille vervoerd en nog in leven.

De verdere ochtend en voormiddag verliepen in beschaafde dronkenschap, waarbij de taalbarrière progressief werd geslecht. Voor mijn kinderen was ik nu echt een dokter. Onze vrouwen maakten zich meer zorgen over de drank, en dat zet je weer met beide benen op de (Franse) grond.

T. Lunshof, arts n.p.

Zomerserie Is er een dokter op het strand