Oh nee, geen bolletjesslikker

In 2000, aan het begin van onze relatie, boeken we een lastminutereis van acht dagen naar Taormina, een toeristisch stadje op Sicilië. We zijn tot over onze oren verliefd, genieten van de vriendelijkheid van de Sicilianen en de klanken van hun taal. Op de dag dat we een trip maken naar de vulkaan, voel ik me niet lekker. Ik heb een irritante hoest en krijg koorts. Bij een stoplicht koop ik codeïnetabletten. We slingeren naar boven en komen in een desolaat gebied met gestolde lava. De hoest is hardnekkig, ik hang voorovergebogen van ellende over een stoel. Mijn lief wordt ongerust. Maar op de top is het prachtig: een maanlandschap met hier en daar een bloempje tussen muren van ijs en borrelende putten lava. We maken een foto. Hier begint ‘ons’, en het belooft een lange toekomst te worden.

De vakantie loopt ten einde en we vliegen rechtstreeks naar Zaventem. Tijdens de vlucht wordt er om een arts gevraagd. Ik steek al hoestend en proestend mijn hand omhoog. Er zitten twee Siciliaanse jongens enkele rijen voor de onze, en een van hen is comateus. Ik klop tegen zijn slaap en knijp zijn monnikskapspier aan barrels. De steward komt met ijsblokjes die we tegen zijn hals drukken. Hij komt bij.

Ik denk: als het maar geen bolletjesslikker is. Met hulp van de steward krijg ik het verhaal eruit: hij had de avond ervoor slecht nieuws gekregen, zijn vader was overleden en ze zijn onderweg naar huis. Om te kunnen slapen had hij een slaapmiddel ingenomen. Ik geloof er geen biet van, maar hou mijn mond. Ik moet beslissen of het vliegtuig een tussenstop maakt. Ik wil naar huis en zeg dat het niet nodig is, op mijn verantwoording. Iedereen is opgelucht.

Mijn lief en ik worden uitgenodigd in de cockpit en met een glas champagne en een plak cake volgen we de vlucht doorheen de voorruit. We geven ons adres op voor een beloning achteraf en een plaatselijke Belgische arts van Sabena wordt verwittigd.

Tijdens de daling ga ik naar mijn stoel om een oogje in het zeil te houden bij de zieke jongen, en manlief mag de landing live meemaken. Als dokter heb je toch ook altijd pech! Eenmaal beneden komt ‘den doktoor’ bij mij. Hij is het met me eens dat dit geen drugszaak is. Is het dat wel, dan zijn we nog lang niet jarig, want dan moeten wij uren bij de politie doorbrengen als getuigen van een misdrijf. We besluiten er maar geen drugshond bij te halen. Ik maak een praatje met hem, vertel dat ik in Nederland werk en het daar reuze naar mijn zin heb, een leuke praktijk, een riant salaris en plezante mensen.

Thuisgekomen meld ik me ziek; zó kan ik niet werken. Ik maak een afspraak bij mijn longarts en hij constateert een flinke longontsteking rechtsonder. Met de juiste medicijnen ben ik binnen een week weer opgekalefaterd. Enkele weken later krijg ik een pakketje van Alitalia, met een zwarte nylontas van Versace erin.

Tine Quadens, huisarts

Zomerserie: Is er een dokter op het strand?