Levende spalk

Nova Jerusalem, het grootste openluchttheater ter wereld, vormt het decor van ons ‘laatste avondmaal’ en onze laatste overnachting tijdens een gezelschapsreis door het noorden van Brazilië. Plínio Pacheco stichtte het theater in 1986 en reconstrueerde op honderdduizend vierkante meter en negen podia het Jeruzalem van 32 na Christus. In de destijds gebruikelijke kledij – witte gewaden met gouden biezen – nemen wij plaats aan de rijkversierde tafel. Onze reisleider Gustavo heeft dit feestje geregisseerd en het belooft een sfeervolle avond te worden, met lekker eten, muziek en fraaie hostesses.

Nauwelijks gesetteld word ik echter ontboden bij een reisgenoot die van het anderhalve meter hoge podium is geduikeld. Na een vluchtig onderzoek stel ik vast dat hij zijn rechterbovenarm heeft gebroken. Gustavo heeft inmiddels bliksemsnel zijn gewaad verruild voor een fancy reisleidersoutfit. De patiënt en ik stappen onverwijld en nog in vol ornaat bij hem in de Peugeot, voor een anderhalf uur durende rit naar het dichtstbijzijnde hospitaal. Onderweg stabiliseer ik als een soort levende spalk de geblesseerde arm, voortdurend verbaal contact houdend met de aangeslagen man.

In het ziekenhuis kijken de verzamelde hulpbehoevenden en het personeel met verbazing naar de twee mannen in witte jurken. Niettemin wordt de breuk vakkundig gezet en met een spalk gefixeerd, waarna we de terugtocht – wederom anderhalf uur door het oerwoud – in opgeluchte stemming aanvaarden.

Uiteraard is het avondmaal inmiddels geconsumeerd. Gelukkig word ik opgewacht door mijn geliefde en vrienden, met wie we de consequenties van het dokter zijn in den vreemde – zoals het mislopen van een goed feestje – de revue nog laten passeren.

Jabik van Os, anesthesioloog

Zomerserie Is er een dokter op het strand