Tussen wal en schip

Op zondag valt mevrouw R., een vitale en vol overtuiging zelfstandig wonende 84-jarige, tussen wal en schip. Het schip waarmee ze jarenlang met haar man door Nederland heeft gevaren en dat ze nog een keer met haar zoon ging bezoeken. Een ongelukkige val, haar been raakt bekneld en op de SEH van het plaatselijke ziekenhuis wordt vastgesteld dat haar knie gebroken is.

Eigenlijk zou ze opgenomen moeten worden, maar bij gebrek aan bedden wordt ze met twee krukken en het verbod het gebroken been te belasten naar huis gestuurd. De volgende dag word ik gebeld door haar zoon. Hoe het nu verder moet; ze hebben al wel het bed naar beneden gehaald, maar moeder kan zich echt niet zonder begeleiding verplaatsen. Een paar dagen iemand van de familie in huis is mogelijk, maar niet voor een lange periode. Met extra thuiszorg gaat het ook niet lukken. Alleszins begrijpelijk. Nog even gebeld met het ziekenhuis hoe het kan dat mevrouw R. zo naar huis gestuurd is. De assistente van heelkunde schiet in de lach bij het beeld van een 84-jarige die zich hinkelend met twee krukken door het huis moet bewegen, maar haar navraag bij de SEH levert niet meer op dan de mededeling dat het echt niet anders kon: er waren die dag echt geen bedden beschikbaar.

In overleg met haar zoon wordt besloten dat ze nu toch maar beter tijdelijk opgenomen kan worden. Haar man verblijft in een verpleegafdeling bij een verzorgingshuis in de buurt, dus zou het goed uitkomen als zij daar ook tijdelijk naartoe kan. Ik schat op voorhand die kans laag in, maar bij het overleg met de bemiddelaarster bij crisisopname krijg ik het volgende te horen: ‘We hebben weliswaar een protocol hiervoor, maar de menselijkheid gaat voor.’ En ze krijgt het nog voor elkaar ook: mevrouw kan naar het verzorgingshuis waar haar man verblijft.

Enige dagen later heb ik telefonisch contact met de verzorging. Mevrouw mag eigenlijk niet in het verzorgingshuis blijven. Door het CIZ was de hoogte van het zzp, door het verzorgingshuis met een goedgekeurde gestandaardiseerde methode ingedeeld op zzp 4, verlaagd naar zzp 3. Te laag voor een tijdelijke opname in een verzorgingshuis. Als mevrouw eerst een nacht was opgenomen in het ziekenhuis zou er geen probleem zijn geweest, dat levert een punt extra op. Gelukkig laat ook het verzorgingshuis de menselijkheid prevaleren boven de regels en is er een soort gedoogconstructie bedacht.

Maar al met al worden mijn zorgen over de ontwikkelingen in de ouderenzorg wel gevoed. Alleen door de welwillendheid van enkele individuele zorgverleners valt mevrouw R. niet ook figuurlijk tussen wal en schip.