Nut ballondillatatie halsader bij MS onbewezen

De theorie van de Italiaanse dr. Paolo Zamboni dat er een relatie is tussen multiple sclerose (MS) en vaatvernauwingen in de hals, berust op drijfzand. Dat MS-patiënten baat hebben bij een dotterbehandeling van de halsaderen is volkomen onbewezen. Dit schrijft interventieradioloog prof. Jim Reekers (AMC) in Medisch Contact van deze week.

‘Dr. Zamboni, die zich tot dan toe voornamelijk had beziggehouden met spataderen in het been, zag een overeenkomst tussen de ijzerafzetting rond de aderen in het been, zoals gezien wordt bij chronische spataderen, en de ijzerafzetting rond de aderen in het hoofd bij patiënten met multiple sclerose’, schrijft Reekers. ‘Dat is zijn big idea. Hij beschrijft dat hij bij een routineonderzoek van de halsslagader een onverwachte korte omkering zag in de bloedstroom in de halsader (vena jugularis) op het moment dat de patiënt – die toevallig MS had – moest hoesten. Later zag hij dit opnieuw bij een andere MS-patiënt. Een dergelijke omkering is een volkomen normaal fysiologisch fenomeen, zonder enige betekenis. De anatomie van de halsaders is namelijk onderhevig aan een grote variatie.’

Zamboni heeft op basis van zijn theorie een behandeling ontwikkeld waarbij een vernauwing in de met een dilatatieballon halsader wordt aangepakt met ballondillatatie, zoals dat ook gebeurt bij kransslagaderen van het hart. Omdat deze behandeling in de diverse internationale centra vaak wordt uitgevoerd door interventieradiologen, wordt Reekers bijna wekelijks geconfronteerd met boze (familieleden van) MS-patiënten die vragen waarom er in het AMC nog niet mee is begonnen. Patiënten kunnen volgens Reekers niet in het AMC terecht omdat ‘er voor deze behandeling geen enkel wetenschappelijk bewijs is. Alle publicaties komen uit de koker van dr. Zamboni en zijn opvatting past op geen enkele manier in de wetenschappelijke kennis die wij over MS hebben’.

De meest plausibele verklaring voor de positieve ervaringen van patiënten is volgens Reekers het placebo-effect. ‘Hoe enthousiaster en zekerder de behandelaar is van een positief effect op genezing, hoe groter het placebo-effect. Ook blijkt een dure placebo beter te werken dan een goedkope. Los daarvan is het een bekend gegeven dat MS-klachten sterk kunnen fluctueren, zonder dat we daar een goede verklaring voor hebben.’

Reekers adviseert zijn collega’s om patiënten uit te leggen dat er voor de behandelmethode van Zamboni nog geen enkel bewijs is. (zie video)

Evert Pronk

Het complete artikel vindt u hier