De trippende psychiater

Mijn gebroken been op het voetbalveld.

De ambulance doemde als een groot insectachtig geel gevaarte schuin achter me op. De ambulancebroeder wilde een infuus aanbrengen voor pijnmedicatie. ‘Dat wil ik niet’, zei ik. Maar de broeder zei dat ik dat wel wilde, als ze mijn been gingen spalken.

Het was ketamine, een dissociatief analgeticum. Wist ik veel!

Daarna werd het erg wonderlijk. Ik verloor de verbinding met de werkelijkheid en de tijd. Vooral dat laatste was verontrustend.

Ik herinner me vooral dat ik bezig was te proberen houvast te krijgen op wat er gebeurde, op waar en wanneer ik was.

De wereld om me heen werd lichter. Ik voelde me los van de grond alsof ik in een manshoge helder verlichte kerstbal met gespreide armen en benen tegen de wand gedrukt was. De wand van de kerstbal vormde als het ware een uitspansel om me heen. Zelf voelde ik me groter, ook een beetje opgeblazen. Afgezien van het licht en wat vage contouren kon ik niet echt iets onderscheiden. Ook geluiden waren er eigenlijk niet.

Toen zag ik figuren in mijn gezichtsveld opdoemen, uitgesmeerd tegen de wand van mijn holle omgeving. Iemand zei ‘sterkte’; het klonk vertraagd en donker, als een lp die op een te laag toerental draait.

Langzaam kwam ik dichterbij, zoals golven in de branding bij opkomend water: zich terugtrekkend, maar vervolgens verder oprukkend. Zo werd voor mij boven weer even boven en onder weer onder. Dan zakte ik weer weg. In mijn rechterhand zag ik mijn mobiele telefoon. Nog wel tien keer zo groot als normaal.

Daarmee eindigde mijn onvergetelijke ‘trip’.

Bert ter Mors, psychiater, Helmond